De berkenzwam is een schimmel uit de familie Fomitopsidaceae die voornamelijk op dood berkenhout groeit. De schimmel groeit soms ook op levend hout, wat uiteindelijk de boom zal vellen.
De soort kan zowel binnen als buiten het bos gevonden worden. Berken die in moerassen of op een beschaduwde plaats staan lopen het meeste gevaar om door de schimmel te worden aangetast.

De vruchtlichamen van de schimmel groeien het hele jaar door, maar zijn echter éénjarig. Gedroogde vruchtlichamen zijn heel lang te bewaren.
De droge zwam open snijden lukt nauwelijks. Het verdroogde mycelium is taai. Het vlees wordt verkocht onder de naam polyporus en wordt door entomologen gebruikt om gedroogde insecten op te prikken voor verzamelingen.
.
In de natuur worden de droge zwammen opgevreten door larven van de zwamkever. Alleen het witte vlies is ook voor deze kevers onverteerbaar.
Berkenzwam groeit altijd in een horizontale positie, ook als een boom geveld is.

Het is een echte buisjeszwam, dit betekend dat als je naar de onderkant van de berkenzwam kijkt ja allemaal buisjes ziet.

Van de berkenzwam is bekend dat het stoffen bevat voor medicinale toepassingen.

De Engelse mycoloog Cartwright was een van degenen, die gedroogde Berkenzwammen gebruikte als vloeiblok voor met ganzenveer en inkt geschreven dokumenten.
Smeulend in de imkerspijp diende de van Berkenzwammen afkomstige "valse tondel" voor de bedwelming van bijen.
De verkoolde stukjes en de as werden als bloedstelpend en desinfecterend middel toegepast en, met fijn zand vermengd, op een scheerriem gebruikt.
Vroeger werden deze paddenstoelen bijvoorbeeld ook gebruikt om messen te ontsmetten.

Hij groeit meestal op een berk. Vandaar de naam berkenzwam.