De Citroën Ami serie van Citroën werd in 1961 gelanceerd en bleef tot mei 1978 in productie. Soms werd de Ami in Frankrijk de Citroën 3CV genoemd.

In de vroege jaren zestig was het modellenaanbod van Citroën erg beperkt geraakt. Aan de ene kant was er de 2CV als goedkope auto voor met name het platteland, aan de andere kant was er de luxe en dure DS, die door de gegoede burgerij gekocht werd. Citroën merkte dat de markt echter vroeg om een tussenmodel, een middenklasser, om meer klanten te bedienen.

Directeur Pierre Bercot van Citroën gaf Flaminio Bertoni de opdracht een auto te ontwerpen van maximaal 4 meter lang, met veel kofferruimte, maximale ruimte voor de inzittenden, en zonder vijfde deur. Het project heette in eerste instantie "M" voor Milieu de Gamme (middenklasser).

Om budgettaire redenen moest men dicht bij de techniek van de 2CV blijven hetgeen resulteerde in een auto met kofferbak, op het chassis van de 2CV. Om voldoende binnenruimte achterin te creëren, tekende Bertoni de karakteristieke achteroverhellende achterruit. Dit ontwerp was eerder bij enkele productieauto's toegepast, waaronder de Ford Anglia.

Voor de motor werd het ontwerp van de tweecilinder luchtgekoelde boxermotor van de 2CV gebruikt, maar dan voorzien van een grotere cilinderinhoud. De keuze voor die motor hield in dat het oorspronkelijke ontwerp voor de motorkap aangepast moest worden. Dit had onder andere de "uitholling overdwars" tot gevolg. Een interessant detail is dat de AMI de eerste productieauto is die is uitgerust met rechthoekige (niet-ronde) koplampen. Er is zelfs een Amerikaanse versie van de AMI6 gemaakt, met de reglementaire ronde koplampen en afwijkende knipperlichten. Gedurende de paar jaar dat de AMI in de Verenigde Staten te koop was, is er een driehonderdtal van verkocht, inclusief de breaks.

De AMI6 werd gebouwd in een geheel nieuwe fabriek, Rennes-la-Janais genaamd, in Chartres-de-Bretagne. De publieksintroductie vond plaats op de Parijse autosalon van 1961. De berline kende een behoorlijk commercieel succes met een totaal aantal gefabriceerde voertuigen (wereldwijd) van 483.986.

De 6 berline verkocht goed, maar de klanten bleven erg verdeeld over de styling. Zowel de pers als de dealers ("concessionaires" bij Citroën) drongen sterk op een stationversie aan. In 1963 begon Bertoni aan de break. De introductie hiervan vond plaats in augustus 1964, zes maanden na de dood van Bertoni. Al snel verkocht de break veel beter dan de berline, wat resulteerde in een totaal geproduceerd aantal van 551.880 exemplaren. Als speciale uitvoering is nog te noemen de break Club, met ronde, dubbele koplampen à la de Amerikaanse uitvoering, stootstrips, moquette op de vloer, en in het algemeen een wat luxueuzere uitvoering. Deze was leverbaar vanaf modeljaar 1968. Later volgde de berline met een vergelijkbare uitrusting.

Er zijn twee bestelwagenvarianten geweest van de break: de Service en de Service vitrée. Het zijn tweedeursuitvoeringen met, volgens de folders, een verlengd achterscherm van ABS. Op de productiemodellen zijn echter uitsluitend metalen schermen toegepast. De Service toleé heeft geen zijramen, de vitrée-versie heeft die wel.